Tai chi dla duszy i ciała

Po drugie – tai chi nie jest systemem filozoficznym. A w każdym razie – jest nie tylko takim systemem. Filozofia rzadko jest postrzegana jako nauka ściśle powiązana z codziennym życiem, a częściej, jako dyskusje o bycie, niebycie i absolucie. Tai chi unika w ogóle takich tematów, pozostawiając te kwestie indywidualnym ocenom każdego kto chce się w takie rzeczy zagłębić. Można powiedzieć, że tai chi to jest system, ale zamknięcie go w ciasnych ramach filozofii jest już jego ograniczeniem, dość znacznym nawet. To system bardzo ogólny, dotyczący rozwoju fizycznego, psychicznego, także duchowego. Tak, duchowego, choć…

Po trzecie – tai chi nie jest religią. No, po prostu, nie jest i już. Nie znajdziecie ani kapłanów, ani kościołów, ani opisu obrzędów. Choć służy doskonaleniu ducha (czy „duszy”, jak kto woli) to tak naprawdę zajmuje się człowiekiem jako całością i nie dzieli go na plasterki. Dlatego właśnie religią nie jest, bo nie dzieląc – nie lekceważy zarazem żadnej integralnej części ludzkiego istnienia.

Po czwarte – tai chi nie jest żadną sektą, co próbują nam wmówić przedstawiciele niektórych kościołów i niektórych mediów. Oczywiście – jeśli ktoś chce definiować sektę jako społeczność, w której wszyscy są dla siebie mili, a nauczyciele pomagają zrozumieć adeptom, kim są, dokąd zmierzają i czy w ogóle warto tam zmierzać, zamiast posiedzieć w ciszy albo poćwiczyć w grupie – to można tai chi postrzegać w ten sposób. A konkretniej – nie samo tai chi, ale organizacje i stowarzyszenia działające w Polsce i na świecie, które zajmują się krzewieniem wiedzy i popularyzowaniem tai chi tam, gdzie jeszcze jest mało popularne.

Napisałem w czterech dużych punktach, czym tai chi nie jest.

Odpowiedź na pytanie czym jest będzie zdecydowanie prostsza i w ogóle nie wymaga słów. Musicie po prostu pójść na zajęcia i przekonać się na własne oczy i… na własnym ciele.