Wszystkie tajemnice Wyspy Wielkanocnej

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że podróż na Wyspę Wielkanocną to niekrótka wyprawa. Wsiadając w samolot trzeba nastawić się na około 32 godziny lotu, z dwiema lub trzema przesiadkami. Kierując się na zachód omijamy Francję, Hiszpanię, przelatujemy nad Atlantykiem, by przenieść się do Ameryki Południowej. A kiedy się już tam znajdziemy, musimy jeszcze minąć Wenezuelę, Kolumbię i Ekwador, aż znajdziemy się w samym środku Oceanu. Tam właśnie leży najbardziej wyizolowana (najbliższa zamieszkała wyspa – Pitcairn – oddalona jest o,  bagatela, 2078 km) – wyspa świata. Trudy długiej i męczącej podróży zrekompensować powinny atrakcje na wyspie i jej tajemnicze dzieje.

Obecnie uważa się, że Wyspa została zasiedlona już w 1200 roku przez Polinezyjczyków (stanowią dziś 70 proc. jej mieszkańców). Za jej odkrywcę uważa się Jacoba Roggeveena, Holendra, który pływał po wodach Oceanu w poszukiwaniu nowych lądów i który dotarł na nią w niedzielę wielkanocną 1722 roku w celu uzupełnienia zapasów wody. Pech chciał, że załoga statku nie doceniła wtedy prawdziwego bogactwa nowoodkrytego lądu, które później rozsławiło wyspę na cały świat.

Przez setki lat liczba wyspiarzy systematycznie malała. Uważano, że było to wynikiem braku zapasów żywności oraz wycięcia lasów (to powodowało, że na Wyspie często dochodziło do aktów kanibalizmu). Inne podania głoszą, że mieszkańcy Wyspy byli przesiedlani do Peru lub Chile, by niewolniczo pracować dla tych państw.

Dziś tę wulkaniczną wyspę zamieszkuje 3791 mieszkańców. Tajemniczy ląd kusi wielością urokliwych miejsc, które z roku na rok przyciągają coraz więcej turystów. Hanga Rosa to jedyne miasto i stolica wyspy, niegdyś zamieszkiwane przez plemię Rapa Nui. Obecnie znajduje się tutaj lotnisko obsługiwane przez linię Lan Chile, a także kawiarnie, hotele, restauracje, kafejki internetowe, gotycki kościół katolicki, a nawet stadion narodowy.

Największą atrakcją wyspy są jednak Moai – strażnicy wyspy, czyli 887 kamiennych posągów (wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO) wyobrażających głowy. Monumenty uważa się za największe osiągnięcie cywilizacji polinezyjskich mieszkańców wyspy.

Czym są Moai? Uważa się, że to monumenty upamiętniające wyjątkowe osobistości (wodzów, wojowników lub czarowników) plemion zamieszkujących Wyspę. Wykuto je ponieważ wierzono, że siła i moc zmarłych pozostawała w ten sposób wśród żywych, chroniąc ich od wszelkiego zła. O tym, czy zmarły zasłużył na tak wielką pamięć decydowali mieszkańcy oraz starszyzna plemienia. Kiedy już uzyskano stosowną akceptację, składano zamówienie na pomnik u mistrza kamieniołomu, któremu płacono żywnością za ciężką pracę. Niektóre z posągów są poprzewracane. Mówi się, że to dlatego, że nie spotkały się z uznaniem zamawiających.

Budowa Moai nie należała do łatwych. Trwała około roku, największą uwagę skupiano na oczach, gdyż wierzono, że właśnie przez nie przechodzi moc umarłych. Od czasów ich odkrycia tajemnicą pozostawał sposób ich przenoszenia. Zagadkę próbowali rozwiązywać archeolodzy przerowadzając eksperyment polegający na tym, że z pomocą 16 ludzi i trzech lin rozbujano Moai tak, by przeciągnąć go w wybraną stronę. Przenoszona w ten sposób rzeźba wyglądała jakby chodziła. Teoria ta była jednak w późniejszych latach kwestionowana przez innych naukowców. 

Wulkaniczne Moai niosą za sobą nieodkryte tajemnice, ale jedno jest pewne – to właśnie dzięki nim malutka wysepka nieopodal Nowej Zelandii zyskała światową sławę i jest odwiedzana przez ponad 70 tysięcy turystów rocznie.