Dominikana – co warto wiedzieć

Dominikana gwarantuje turystom wiele form aktywnego spędzania wolnego czasu. W kurortach i ośrodkach turystycznych dostępna jest perfekcyjnie przygotowana baza rekreacyjna, działają liczne wypożyczalnie sprzętu turystycznego i sportowego. Uroki Dominikany odkrywają windsurferzy, surferzy i miłośnicy kitesurfingu za sprawą orzeźwiającego północno-zachodniego wiatru pasat o sile 5-6 stopni w skali Beauforta. Takie warunki idealnie nadają się również do żeglowania jachtami i katamaranami po błękitnym morzu. Dużą popularnością wśród turystów cieszą się pełnomorskie połowy ryb – marlinów błękitnych, tuńczyków, barakud oraz innych egzotycznych gatunków morskich w Morzu Karaibskim nie brakuje. Wybrzeże Dominikany rzuca również wyzwanie nurkom, gdyż podwodny świat skrywa liczne wraki statków, podwodne groty, zadziwiające rafy koralowe, a także egzotyczne stworzenia morskie zachęcające kolorami do podwodnej fotografii.

Obyczaje na Dominikanie

Na obyczaje i tradycje Dominikany wpływ miały liczne najazdy konkwistadorskie, które na wiele lat ukształtowały mentalność wyspiarzy oraz sprowadziły kolonistów z różnych zakątków świata, przede wszystkim z Europy i Ameryki Północnej. Odmienne tradycje ma sąsiadujące z Dominikaną Haiti, mimo że obydwa państwa związane były przed laty wspólną historią. Wielu Dominikańczyków do tej pory określa się mianem Indian, chociaż ostatni przedstawiciele plemienia Tainów wymarli w XVI w., a większość mieszkańców wyspy to potomkowie imigrantów z Afryki i Europy. Rozwój turystyki nauczył ich miłej aparycji i przyjaznego nastawienia do turystów. Nawet gdy coś dzieje się nie po ich myśli, życiową dewizą jest „no hay problemas”, czyli „nic się  nie stało”.

Religijność mieszkańców Dominikany w znaczny sposób wpływa na sposób życia. Zdecydowana większość społeczeństwa uważa się za katolickie, a najważniejszym świętem jest dzień 21 stycznia, kiedy tysiące pielgrzymów udają się do nowoczesnej katedry w Higuey. Celem pielgrzymek jest figurka patronki wyspy, Matki Boskiej z Altagracia, która według wierzeń ma cudowną moc uzdrawiającą. Chociaż wielu wyspiarzy jest katolikami  często sięgają po porady brujos, czyli znachorów odprawiających różne obrzędy, np.: zapobiegające skutkom złego spojrzenia mal de ojo. Niektóre zasady postępowania Dominikańczyków znacznie odbiegają od europejskich. Przykładem może być pogardliwe traktowanie kobiet i przesadnie eksponowana męskość określana mianem machismo. Paniom odradza się rozmowę czy flirtowanie z wyspiarzami, którzy z podrywania uczynili źródło utrzymania.

Dominikańska muzyka

Żywą kulturę odzwierciedla obecna na każdym kroku dominikańska muzyka, która nawiązuje do bogactwa miejscowych obyczajów. Dominikańskie rytmy wygrywane na bębenkach tambora to codzienność wielu miasteczek, natomiast taniec był od zawsze wyrazem dominikańskiej zmysłowości. Najbardziej znaną odmianą jest przypominający „polkę”, merengue, niemniej jest to taniec wolniejszy i bardziej leniwy, ale za to niezwykle pogodny. Dlatego szczególnie w letnich kurortach popularne są dyskoteki i nocne kluby, w których czas szalonego życia vida loca praktycznie nie ustaje. W poszczególnych miejscowościach bardzo hucznie obchodzone są różnorodne festiwale i przede wszystkim uroczystości poświęcone patronom miast. W trakcie trwania imprez muzyka ludowa nie ustaje, a program obejmuje tradycyjne tańce stylizowane na hiszpańskie paseo, kiedy kobiety i mężczyźni krążą koło siebie pokrzykując i wymachując kolorowymi szalami. Chociaż na dzisiejszej Dominikanie króluje muzyka „pop”, w wielu jej zakątkach można usłyszeć tradycyjne formyguajira i trova. Podobnie jest z niektórymi rzemieślniczymi wyrobami takimi jak maski karnawałowe papier-mache, na turystach robiące wrażenie diabolicznym wyglądem i różnorodnością barw.