Białowieski Park Narodowy

Białowieski Park Narodowy obejmuje najlepiej zachowaną pierwotna puszczę na terenie Europy. Największą atrakcją parku są oczywiście żubry. Dostojne i pozornie tylko leniwe zwierzęta pasą się całymi stadami na białowieskich łąkach.

Żubry to największe zwierzęta europejskich lasów i choćby dlatego ze strony natury nie grozi im żaden drapieżnik. Masa ciała żubra dochodzi do niecałej tony, a wysokość w kłębie to prawie dwa metry. W swoim środowisku czują się więc pewnie, nie są płochliwe. Dostojnie spacerują po tutejszych lasach, spokojnie skubiąc rośliny. Ich pożywienie to głównie trawa i pędy drzew (zimą żubry trzeba dokarmiać sianem). Nie boją się także ludzi, dzięki czemu możemy je obserwować bez większych problemów. Pamiętajmy tylko, aby nie podchodzić do nich zbyt blisko. Zwierzęta te z natury są spokojne, lecz gdy żubr poczuje się zagrożony, może zaatakować. Mimo ogromnych rozmiarów taki rozwścieczony osobnik jest w stanie biec z prędkością do 40 km/h, tak więc w wyścigu na 100m raczej nie mielibyśmy z nim szans.

Niestety, historia tych łagodnych zwierząt nie jest kolorowa: wszystkie żubry żyjące na wolności zostały wytępione przez człowieka. Te, które możemy spotkać w parku pochodzą od zwierząt hodowlanych. Początek odnowionej populacji dało zaledwie 7 osobników.

Rezerwat Pokazowy Żubrów

Odwiedzając białowieską puszczę nie sposób pominąć Rezerwatu Pokazowego Żubrów. Na sporym terenie możemy obserwować pół-dziko żyjące także inne gatunki zwierząt. Oprócz żubrów mieszka tu wataha wilków, a także rysie, jelenie, łosie, a nawet tak niezwykłe zwierzęta, jak koniki polskie typu tarpan. Jest to oryginalna polska rasa konia, który kiedyś zamieszkiwał nasze lasy. Niestety koniki podzieliły los żubrów – wszystkie żyjące na wolności zwierzęta zostały wytępione przez człowieka. Obecnie próbuje się odtworzyć populację konika polskiego, między innymi w białowieskim parku. Wszystkie żyjące tu zwierzęta możemy obserwować spacerując po szerokich, leśnych ścieżkach. Po obu stronach każdej ze ścieżek rozmieszczone są ogrodzone wybiegi.

Flora Parku

Charakterystyczna dla białowieskiego parku jest przewaga lasów liściastych. Są to głównie rzadko występujące w Polsce lasy dębowe, ale także olsy i łęgi, a więc zbiorowiska leśne rosnące na terenach podmokłych. Co ciekawe, duża część z nich to lasy pierwotne, a więc takie, w których zachował się naturalnie występujący na tym terenie drzewostan i poszycie leśne. Są to zazwyczaj bardzo stare lasy, prawie połowa występujących tu drzew liczy sobie co najmniej 80 lat. Inną cechą charakterystyczną białowieskiej puszczy jest duża ilość zwalonych pni drzew, które rozkładając się tworzą specyficzną bioróżnorodność. Martwe pnie nie tylko użyźniają glebę, ale też stają się domem dla wielu rzadkich gatunków grzybów i zwierząt. W norkach wydrążonych w drzewach gnieżdżą się ryjówki, a rozkładające się drewno stanowi pożywienie dla owadów. 

Rowerem po Parku

Białowieski Park Narodowy to także świetne miejsce na wycieczki rowerowe. Funkcjonuje tu wiele ścieżek rowerowych, które nie są wymagające. W większość to płaskie, leśne drogi. Trasę możemy zaplanować wedle własnych potrzeb – od krótkich wycieczek, po całodniowe eskapady. Jedne z ciekawszych szlaków przecinają Obręb Ochronny Hwoźna, który jest nieco bardziej otwarty na turystów niż główny rezerwat. Teren puszczy to także świetne miejsce na całodniowe piesze eskapady. Odpowiednio dobierając trasę możemy natknąć się na stado żubrów – na niektórych szlakach przygotowano specjalnie punkty widokowe, gdzie można podziwiać te niesamowite zwierzęta. Jeśli pasjonujemy się fotografią, nie zapomnijmy zabrać ze sobą aparatu, gdyż puszcza z pewnością dostarczy nam wiele ciekawych obiektów, wartych uwiecznienia na zdjęciach.