Jest to jedyny obóz koncentracyjny i zagłady wpisany na Listę światowego dziedzictwa jako symbol okrucieństwa ludzi wobec ludzi w XX wieku. Obóz założony został w maju 1940 roku na mocy specjalnego rozkazu Heinricha Himmlera, ministra spraw wewnętrznych III Rzeszy, dowódcy SS i policji. Zlokalizowano go na peryferiach Oświęcimia, polskiego miasta wcielonego do Niemiec. Rozbudowany w kolejnych latach stał się największym miejscem zagłady w czasie II wojny światowej. Więziono w nim Polaków, obywateli wielu krajów Europy, a od 1942 r. głównie Żydów. W wyniku planowej eksterminacji, wyniszczającej pracy i nieludzkich warunków bytowania zginęło w tym „kombinacie masowej zagłady” co najmniej 1,2 miliona ludzi przede wszystkim pochodzenia żydowskiego. Większość z nich mordowano w komorach gazowych zaraz po przywiezieniu do obozu, a zwłoki spalono w krematoriach.
W styczniu 1945 r. hitlerowcy ewakuowali obóz, ale nie zdążyli go zniszczyć. Pozostały obozowe baraki, ruiny krematoriów, ogrodzenia z drutów kolczastych, bocznica kolejowa i bramy obozowe, z których jedna z napisem Arbeit macht frei, stała się symbolem. Zachowały się również obozowe archiwa i przerażające swym autentyzmem, segregowane z niemiecką precyzją i magazynowane osobiste rzeczy ofiar – walizki, buty, protezy, okulary, włosy obcinane więźniom po przybyciu do obozu oraz dokumenty i przedmioty stanowiące często jedyny ślad po ludziach, który stracili tu życie.
Tę wstrząsającą spuściznę, świadectwo hitlerowskiego ludobójstwa postanowiono zachować „po wsze czasy”.
http://www.auschwitz.org/
Jest to jedyny obóz koncentracyjny i zagłady wpisany na Listę światowego dziedzictwa jako symbol okrucieństwa ludzi wobec ludzi w XX wieku. Obóz założony został w maju 1940 roku na mocy specjalnego rozkazu Heinricha Himmlera, ministra spraw wewnętrznych III Rzeszy, dowódcy SS i policji. Zlokalizowano go na peryferiach Oświęcimia, polskiego miasta wcielonego do Niemiec. Rozbudowany w kolejnych latach stał się największym miejscem zagłady w czasie II wojny światowej. Więziono w nim Polaków, obywateli wielu krajów Europy, a od 1942 r. głównie Żydów. W wyniku planowej eksterminacji, wyniszczającej pracy i nieludzkich warunków bytowania zginęło w tym „kombinacie masowej zagłady” co najmniej 1,2 miliona ludzi przede wszystkim pochodzenia żydowskiego. Większość z nich mordowano w komorach gazowych zaraz po przywiezieniu do obozu, a zwłoki spalono w krematoriach.
W styczniu 1945 r. hitlerowcy ewakuowali obóz, ale nie zdążyli go zniszczyć. Pozostały obozowe baraki, ruiny krematoriów, ogrodzenia z drutów kolczastych, bocznica kolejowa i bramy obozowe, z których jedna z napisem Arbeit macht frei, stała się symbolem. Zachowały się również obozowe archiwa i przerażające swym autentyzmem, segregowane z niemiecką precyzją i magazynowane osobiste rzeczy ofiar – walizki, buty, protezy, okulary, włosy obcinane więźniom po przybyciu do obozu oraz dokumenty i przedmioty stanowiące często jedyny ślad po ludziach, który stracili tu życie.
Tę wstrząsającą spuściznę, świadectwo hitlerowskiego ludobójstwa postanowiono zachować „po wsze czasy”.
http://www.auschwitz.org/
