Trochę historii
Najstarsze relikty dzisiejszego Zamku Opalińskich w Sierakowie pochodzą z końca XIV wieku. Wzniesiony on został przez znany wielkopolski ród rycerski – Nałęczów. Budowę zainicjowała najprawdopodobniej Wichna zwana „Wojewodziną z Sierakowa”, kontynuował ją zaś jej wnuk Wincenty z Obrzycka i Połajewa podczaszy poznański w latach 1406-1414. Kolejnymi Nałęczami którzy władali Sierakowem byli Dobrogost i Bieniak. Szczególnie ten pierwszy przysłużył się dla rozwoju miasta.
Wzniesiony wówczas zamek miał plan kwadratu z dwoma równoległymi skrzydłami – północnym i południowym. Połączone one były w części zachodniej tzw. „przewiązką”. W każdym ze skrzydeł znajdowały się po dwie izby, mniejsza mieszkalna z urządzeniem latrynowym i większa reprezentacyjna.
Obecny budynek stanowi zaledwie część dawnego założenia obronnego. Na pierwszym piętrze znajduje się tzw. sala łukowa z pamiątkami związanymi z Opalińskimi oraz sala reprezentacyjna przeznaczona m.in. na uroczystości powiatowe czy też konferencje naukowe.
Mauzoleum
Najcenniejszymi przedmiotami przechowywanymi w mauzoleum jest zespół pięciu sarkofagów rodziny Opalińskich. Najstarszy z nich Piotra Opalińskiego (zm. 1624) wykonany został na zlecenie wdowy, Zofii z Kostków, w poznańskiej pracowni konwisarskiej Jana Kanadeja. Wykonany z cyny, ozdobiony na bokach ośmioma medalionami z alegorycznymi scenami odnoszącymi się do czynów zmarłego jest jednym z najpiękniejszych dzieł epoki. W tym samym warsztacie powstał nieco mniejszy i skromniejszy sarkofag jego żony Zofii (zm.
1639). W innej konwencji został wykonany miedziany sarkofag Krzysztofa (zm. 1655), z bardzo pięknym portretem trumiennym zmarłego, ozdobiony malowanymi herbami i inskrypcjami. Kolejnym, jest wykonany ze srebrnej, miejscami złoconej, blachy sarkofag Piotra Adama (zm. 1682) zwanego „Piesiem”, z niezwykle pięknym, wzorowanym na niderlandzkich portretem zmarłego malowanym na srebrnej blasze. Ostatnim jest sarkofag Jana Karola (zm. 1695) wykonanym prawdopodobnie w jakiejś pracowni śląskiej wsparty na
orlich łapach, opatrzony licznymi herbami oraz charakterystycznym portretem.
Trochę historii
Najstarsze relikty dzisiejszego Zamku Opalińskich w Sierakowie pochodzą z końca XIV wieku. Wzniesiony on został przez znany wielkopolski ród rycerski – Nałęczów. Budowę zainicjowała najprawdopodobniej Wichna zwana „Wojewodziną z Sierakowa”, kontynuował ją zaś jej wnuk Wincenty z Obrzycka i Połajewa podczaszy poznański w latach 1406-1414. Kolejnymi Nałęczami którzy władali Sierakowem byli Dobrogost i Bieniak. Szczególnie ten pierwszy przysłużył się dla rozwoju miasta.
Wzniesiony wówczas zamek miał plan kwadratu z dwoma równoległymi skrzydłami – północnym i południowym. Połączone one były w części zachodniej tzw. „przewiązką”. W każdym ze skrzydeł znajdowały się po dwie izby, mniejsza mieszkalna z urządzeniem latrynowym i większa reprezentacyjna.
Obecny budynek stanowi zaledwie część dawnego założenia obronnego. Na pierwszym piętrze znajduje się tzw. sala łukowa z pamiątkami związanymi z Opalińskimi oraz sala reprezentacyjna przeznaczona m.in. na uroczystości powiatowe czy też konferencje naukowe.
Mauzoleum
Najcenniejszymi przedmiotami przechowywanymi w mauzoleum jest zespół pięciu sarkofagów rodziny Opalińskich. Najstarszy z nich Piotra Opalińskiego (zm. 1624) wykonany został na zlecenie wdowy, Zofii z Kostków, w poznańskiej pracowni konwisarskiej Jana Kanadeja. Wykonany z cyny, ozdobiony na bokach ośmioma medalionami z alegorycznymi scenami odnoszącymi się do czynów zmarłego jest jednym z najpiękniejszych dzieł epoki. W tym samym warsztacie powstał nieco mniejszy i skromniejszy sarkofag jego żony Zofii (zm.
1639). W innej konwencji został wykonany miedziany sarkofag Krzysztofa (zm. 1655), z bardzo pięknym portretem trumiennym zmarłego, ozdobiony malowanymi herbami i inskrypcjami. Kolejnym, jest wykonany ze srebrnej, miejscami złoconej, blachy sarkofag Piotra Adama (zm. 1682) zwanego „Piesiem”, z niezwykle pięknym, wzorowanym na niderlandzkich portretem zmarłego malowanym na srebrnej blasze. Ostatnim jest sarkofag Jana Karola (zm. 1695) wykonanym prawdopodobnie w jakiejś pracowni śląskiej wsparty na
orlich łapach, opatrzony licznymi herbami oraz charakterystycznym portretem.
