Książęta mazowieccy i mieszkańcy miasta, wykorzystując dogodne położenie Serocka, bogacili się na handlu, pobierając myto w komorze celnej. Gród zwany Barbarka Komora celna znajdowała się przy strażnicy, zwanej dziś Barbarką, którą wzniesiono już w XI w. i która istniała do XIII w. Gród chroniły drewniano-kamienno-ziemne umocnienia, a dostęp do niego utrudniały głębokie wąwozy. Podczas wykopalisk archeologicznych odkryto ułamki potłuczonych naczyń glinianych i kości zwierzęcych. Mieszkańcy grodu zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem i rogownictwem. Gdy gród został opuszczony, jego teren był wykorzystywany jako cmentarz. W XVII w. stanęła tu kaplica pod wezwaniem św. Barbary. Dziś wzgórze – miejsce po dawnym grodzie – zostało zaadaptowane na malowniczo położony punkt widokowy, z którego można oglądać Zalew Zegrzyński. Obok grodu, w miejscu, gdzie wcześniej istniała osada targowa, wyrosło miasto, któremu w1417 r. książę Janusz I Starszy nadał prawa miejskie. Do dziś zachował się wytyczony przez księcia układ ulic z rynkiem i ratuszem w centrum.
W Serocku znajduje się jeden z najcenniejszych zabytków Mazowsza. Ostatni książęta mazowieccy: Stanisław i jego młodszy brat Janusz III ufundowali tu gotycki kościół, który pierwotnie nosił wezwanie św. Wojciecha, a obecnie Zwiastowania NMP. Jednonawowa świątynia usytuowana jest na wysokiej skarpie nad Zalewem Zegrzyńskim. Na fasadzie znajdował się unikatowy zegar słoneczny z wierszowanym napisem: To pomnij, czas ucieka, śmierć goni, wieczność czeka. Ta maksyma doskonale odnosi się do losów ostatnich władców niezależnego Mazowsza. Choć książęta ufundowali kościół, to nie dane im było modlić się w tej świątyni. Została bowiem ukończona już po ich tragicznym zgonie i włączeniu Mazowsza do Polski. Dziś jest nowy zegar, a na nim napis: Tempus Fugit (czas ucieka).
autorzy: Daniel Sukniewicz, Piotr Marczak
Książęta mazowieccy i mieszkańcy miasta, wykorzystując dogodne położenie Serocka, bogacili się na handlu, pobierając myto w komorze celnej. Gród zwany Barbarka Komora celna znajdowała się przy strażnicy, zwanej dziś Barbarką, którą wzniesiono już w XI w. i która istniała do XIII w. Gród chroniły drewniano-kamienno-ziemne umocnienia, a dostęp do niego utrudniały głębokie wąwozy. Podczas wykopalisk archeologicznych odkryto ułamki potłuczonych naczyń glinianych i kości zwierzęcych. Mieszkańcy grodu zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem i rogownictwem. Gdy gród został opuszczony, jego teren był wykorzystywany jako cmentarz. W XVII w. stanęła tu kaplica pod wezwaniem św. Barbary. Dziś wzgórze – miejsce po dawnym grodzie – zostało zaadaptowane na malowniczo położony punkt widokowy, z którego można oglądać Zalew Zegrzyński. Obok grodu, w miejscu, gdzie wcześniej istniała osada targowa, wyrosło miasto, któremu w1417 r. książę Janusz I Starszy nadał prawa miejskie. Do dziś zachował się wytyczony przez księcia układ ulic z rynkiem i ratuszem w centrum.
W Serocku znajduje się jeden z najcenniejszych zabytków Mazowsza. Ostatni książęta mazowieccy: Stanisław i jego młodszy brat Janusz III ufundowali tu gotycki kościół, który pierwotnie nosił wezwanie św. Wojciecha, a obecnie Zwiastowania NMP. Jednonawowa świątynia usytuowana jest na wysokiej skarpie nad Zalewem Zegrzyńskim. Na fasadzie znajdował się unikatowy zegar słoneczny z wierszowanym napisem: To pomnij, czas ucieka, śmierć goni, wieczność czeka. Ta maksyma doskonale odnosi się do losów ostatnich władców niezależnego Mazowsza. Choć książęta ufundowali kościół, to nie dane im było modlić się w tej świątyni. Została bowiem ukończona już po ich tragicznym zgonie i włączeniu Mazowsza do Polski. Dziś jest nowy zegar, a na nim napis: Tempus Fugit (czas ucieka).
autorzy: Daniel Sukniewicz, Piotr Marczak
