Caracas – atrakcje turystyczne

Miasto cechuje policentryczny układ urbanistyczny, zabudowa rozciąga się wzdłuż głównej doliny oraz dolin bocznych od strony południowej. W zachodniej części znajduje się historyczne centrum zbudowane na planie szachownicy z wieloma zabytkami architektury kolonialnej (katedra, Casa Amarilla i in.) oraz niskimi domami w stylu kolonialnym, częściowo zmodernizowanymi, które sąsiadują z nowoczesną, wysoką zabudową. W otoczeniu (w środkowej, wschodniej i południowej części miasta) rozciągają się dzielnice mieszkaniowe, reprezentacyjne i handlowo-usługowe, z wysokimi biurowcami oraz dzielnice willowe. Na stokach okolicznych gór i w wąwozach istnieją dzielnice nędzy, tzw. ranchitos. Pasmo Kordyliery Nadbrzeżnej, oddzielające miasto od morza, stanowi Park Narodowy El Ávila (utworzony 1958).

Pałac Miraflores – neoklasycystyczny pałac w środkowo-zachodniej części Caracas, siedziba prezydenta Wenezueli oraz rządu tego kraju. Został wzniesiony w roku 1884 według projektu Giuseppe Orsiego de Mombello. Obecne funkcje pełni od 1900.Nowa rezydencja prezydencka została wzniesiona z inicjatywy gen. Joaquina Crespo, który nabył w tym celu działkę budowlaną i zamówił projekt u Włocha Giuseppe Orsiego de Mombello. Prace budowlane napotkały jednak nieoczekiwane trudności, związane z nieregularnością terenu i częstotliwością opadów, jak również z wygnaniem samego Crespo. Prace musiały zostać przerwane; podjęto je na nowo w 1887. Tym razem kierownictwo budowy przejął Juan Bautista Sales, który zmodyfikował pierwotny projekt, wzorując go na tradycjach architektonicznych Hiszpanii.

Panteon Narodowy Wenezueli (Panteón Nacional) – Inaczej „Ołtarz Ojczyzny”. Budynek położony na północnym skraju starego miasta Caracas w dzielnicy Altagracia. W miejscu tym wznosił się kiedyś kościół Świętej Trójcy (Iglesia de la Santísima Trinidad) zbudowany przez Juana Domingo del Sacramento Infante w 1744 roku. Świątynia została prawie całkowicie zniszczona podczas trzęsienia ziemi w 1812 roku. Rozpoczęto jej odbudowę, ale dlatego, że postępowała bardzo powoli prezydent Antonio Guzmán Blanco polecił w dniu 27 marca 1874 roku przekształcić odbudowywany kościół w Panteon Narodowy, który miał być miejscem wiecznego spoczynku bohaterów narodowych kraju. Prace nabrały tempa, a mauzoleum oficjalnie otwarto 28 października 1875 roku. Pierwszymi osobami, których prochy tam umieszczono były: Francisco Rodríguez del Toro e Ibarra, Ezequiel Zamora, José Gregorio Monagas, Manuel Ezequiel Bruzual i Juan Crisóstomo Falcón. Przebudowy budynku dokonano w 1911 i 1929 roku.

Cała nawa główna poświęcona jest Bolivarovi, którego prochy przeniesiono tam uroczyście 28 października 1876. Centralną część stanowi ołtarz z jego sarkofagiem z brązu. Sklepienie pokrywa 1930 obrazów przedstawiających sceny z życia Bolívara, a ogromny kryształowy żyrandol został zainstalowany w 1883 roku, na stulecie jego urodzin. W tym samym roku, 24 sierpnia w Panteonie umieszczono prochy pierwszej kobiety, Luisy Cáceres de Arismendi.