Renesans lubelski to odmiana architektury renesansowej charakterystyczna dla wschodniego obszaru Polski, która rozwinęła się na przełomie XVI i XVII w. Styl ten inspirowany jest gotykiem z elementami renesansu włoskiego i niderlandzkiego (znajdujące się na terenie Lubelszczyzny obiekty budowane były według projektów włoskich architektów). Jego wyróżnikami są m.in. lekkie i smukłe bryły oraz charakterystyczne wykończenia, m.in. sterczynowe szczyty, bogato zdobione gzymsy i pilastry czy stiukowe dekoracje na kolebkowych sklepieniach.
W okresie rozkwitu tej odmiany renesansu na terenie województwa lubelskiego powstało wiele obiektów – przede wszystkim sakralnych – o specyficznej bryle i oryginalnych wykończeniach, które od czterech lat, za sprawą Lubelskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej, promowane są wśród turystów. Trasa tematyczna ma nie tylko pozwolić zwiedzającym poznać region od strony architektonicznej, ale przede wszystkim zapoznać ich z mniej znanymi zakątkami województwa.
Do tej pory Szlak Renesansu Lubelskiego obejmował przede wszystkim zabytki z terenów Lublina i okolic. Pod koniec 2014 r. trasa została wzbogacona o obiekty znajdujące się na terenie całego regionu. Tym sposobem powstał szlak liczący w sumie około 700 km, na trasie którego znajduje się 43 budowle, przede wszystkim kościoły, choć są i obiekty użytkowe, jak pałac w w Gardzienicach i spichlerze w Kazimierzu Dolnym.
Najliczniej przykłady renesansowej architektury występują w Lublinie – znajduje się tu aż jedenaście kościołów budowanych w tym stylu. Szlak wiedzie jednak również przez mniej znane miejscowości, w których podziwiać można niezwykłą architekturę: Łęczną, Wilków, Radzyń Podlaski, Wojsławice, Modliborzyce, Rybitwy, Bobrowniki, Turobin, Szczebrzeszyn czy wysunięty najdalej na północ Kodeń.
Szlak jest oznakowany, mapę z wykazem obiektów znajdujących się na jego trasie dostać można w punktach informacji turystycznej.
Renesans lubelski to odmiana architektury renesansowej charakterystyczna dla wschodniego obszaru Polski, która rozwinęła się na przełomie XVI i XVII w. Styl ten inspirowany jest gotykiem z elementami renesansu włoskiego i niderlandzkiego (znajdujące się na terenie Lubelszczyzny obiekty budowane były według projektów włoskich architektów). Jego wyróżnikami są m.in. lekkie i smukłe bryły oraz charakterystyczne wykończenia, m.in. sterczynowe szczyty, bogato zdobione gzymsy i pilastry czy stiukowe dekoracje na kolebkowych sklepieniach.
W okresie rozkwitu tej odmiany renesansu na terenie województwa lubelskiego powstało wiele obiektów – przede wszystkim sakralnych – o specyficznej bryle i oryginalnych wykończeniach, które od czterech lat, za sprawą Lubelskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej, promowane są wśród turystów. Trasa tematyczna ma nie tylko pozwolić zwiedzającym poznać region od strony architektonicznej, ale przede wszystkim zapoznać ich z mniej znanymi zakątkami województwa.
Do tej pory Szlak Renesansu Lubelskiego obejmował przede wszystkim zabytki z terenów Lublina i okolic. Pod koniec 2014 r. trasa została wzbogacona o obiekty znajdujące się na terenie całego regionu. Tym sposobem powstał szlak liczący w sumie około 700 km, na trasie którego znajduje się 43 budowle, przede wszystkim kościoły, choć są i obiekty użytkowe, jak pałac w w Gardzienicach i spichlerze w Kazimierzu Dolnym.
Najliczniej przykłady renesansowej architektury występują w Lublinie – znajduje się tu aż jedenaście kościołów budowanych w tym stylu. Szlak wiedzie jednak również przez mniej znane miejscowości, w których podziwiać można niezwykłą architekturę: Łęczną, Wilków, Radzyń Podlaski, Wojsławice, Modliborzyce, Rybitwy, Bobrowniki, Turobin, Szczebrzeszyn czy wysunięty najdalej na północ Kodeń.
Szlak jest oznakowany, mapę z wykazem obiektów znajdujących się na jego trasie dostać można w punktach informacji turystycznej.
