Skąd się wzięły góry Sowie

 Wiedział o  tym chłop i postanowił, że nie wyda córek za byle chłystka, a jedynie za koronowaną głowę. Niestety, wśród setek zalotników nie znalazł się żaden godzien pięknych dziewcząt. One zaś były  coraz  bardziej złe na ojca.  Postanowiły więc uciec z domu.  Z  pomocą  przyszedł  im wędrowny kupiec, który podarował dziewczętom czarodziejską chustę. Zamieniała ona ludzi w zwierzęta.  Był tylko jeden warunek.  Czar przestawał działać dopiero, gdy zaczarowany człowiek  przedostał  się na drugą  stronę  gór.

Córki zamieniły się w zwierzęta i uciekły. Poszukiwania dziewcząt nie przynosiły rezultatów. Wściekły kmieć udał się po radę do czarownicy, mieszkającej  w  pobliskiej  grocie.  Pomogę  ci, ale  żebyś  nie  żałował  –  powiedziała  wiedźma.  Przebacz  córkom, a zawołam je i same wrócą – dodała. Nie przebaczę – odrzekł chłop. W takim razie masz tu zaczarowaną gałązkę. Gdy nią pomachasz,  zamienisz  się,  w jakie chcesz zwierzę i dogonisz córki. Dziewczęta zobaczyły, co zrobiła czarownica, i zamieniły się w zające. Ojciec pomachał różdżką i już je goni pod postacią  jastrzębia.  Przestraszone przybrały postać saren. Ojciec znów zamachał gałązką i natychmiast stał się wilkiem. Zagonił córki-sarny na szczyt góry,  skąd  nie miały gdzie uciec.

Nie pozostało im nic innego tylko zamienienie się w ptaki. Przybrały więc postać sów i rozpierzchły się po grotach i dziuplach leśnych.  Ojciec nie potrafił ich złapać. Z desperacji machnął tylko gałązką i wykrzyknął: a to baran ze mnie. I zamienił się na zawsze w barana.

Tymczasem jego córki, zamienione w ptaki, nie potrafiły odnaleźć drogi na drugą stronę  gór.  Jak to sowy, nie mogły  polecieć wysoko,  by  z góry  zobaczyć,  jak  wydostać się z kniei. I tak pod postacią sów pozostają do dziś, a wprawne ucho usłyszy ich żałosne pohukiwania.  Ludzie zaś od czasu tamtych wydarzeń zaczęli nazywać owe góry sowimi.

dzierzoniow.pl