Nie masz wina nad węgrzyna!

Ale gdyby do Tokaju trafić przypadkowo, trudno byłoby uznać to malutkie, kilkutysięczne miasteczko za ośrodek o jakimkolwiek większym znaczeniu- tylko fontanna Bachusa mogłaby naprowadzić bardziej domyślnych na właściwy trop. Nic zresztą dziwnego, bo największe skarby miasta stojacego produkcją wina muszą znajdować się oczywiście jego w podziemiach. Największym ich kompleksem są Piwnice Rakoczego, udostępnione do zwiedzania jako muzeum. To w nich znajduje się słynna Sala Rycerska, długa na prawie trzydzieści metrów i wysoka na pięć. W niej i w dziesiątku innych odnóg labiryntu piwnic można spróbować wszystkich gatunków wina produkowanego w okolicy i dokładnie poznać wszystkie etapy ich produkcji.

Co właściwie wyróżnia region Tokaju i sprawia, że tutejsze wina cieszą się takim powodzeniem? Niewątpliwie, obok umiejętności winiarskich, w szeregu po laury zasług stoi również wyjątkowy mikroklimat. Dzięki niemu, a w szczególności długim, słonecznym, ale wilgotnym jesieniom winogrona mogą odpowiednio pokryć się pleśnią. Najpopularniejszym gatunkiem jest tokaj aszu tworzony z dodatkiem odpowiedniej ilości właśnie pokrytych pleśnią owoców. Mniej aromatyczna wersja tego trunku to… tokaji szamorodni. Nazwę tę, jak mówi anegdota, zawdzięcza zachwytom polskich kupców („samo się rodzi!”), zadziwionych wyjątkowo szybką fermentacją wina.

Chociaż piwnice Tokaju i okolicznych miasteczek są wypełnione butelkami wina przez cały rok, warto zaplanować wypad w tę okolicę na początku jesieni. To wtedy odbywa się tu Hegyalja Fesztival, czyli wielki festiwal winobrania. Oprócz uroczystego pochodu z okazji winobrania, można uczestniczyć w szeregu targów, pokazów sztuki winiarskiej i folklorystycznej.

Tokaj- Hegyalja nie jest oczywiście jedynym węgierskim regionem słynącym z produkcji wyjątkowych gatunków win. W położonym nieco dalej na zachód Egerze można spróbować… Byczej Krwi. Tak nazywane jest tutejsze, starannie komponowane wino. Z tą zaskakującą nazwą jest związane kilka ciekawych legend – w tym jedna opowiadająca, jak bohaterscy obrońcy egerskiego zamku pojeni czerwonym winem zdołali odeprzeć oblężenie kilkudziesięciotysięcznej tureckiej armii.

Kilkusetletnie tradycje winiarskie naszych południowych bratanków sprawiają, że turystyka szlakiem winnic znajduje coraz więcej amatorów. I niezależnie od tego czy na temat próbowanego szlachetnego trunku jesteśmy w stanie ułożyć tak piękne porównanie jak Ludwik XIV („oto wino królów i król win”), jedno jest pewne: obojętnych na smaki węgierskich win historia nie odnotowuje.

powrót do strony głównej