Czarny czy zielony – jak czytać oznaczenia szlaków górskich

Planując wycieczkę po górach powinniśmy zadbać o nasze bezpieczeństwo. Tablice informacyjne oraz symbole malowane na drzewach lub skałach są nie tylko wskazówką dla zagubionych turystów, którzy zeszli ze swojego szlaku i nie wiedza jak trafić do domu. Warto poznać ich tajemnice.

W górach możemy spotkać różne typy oznaczeń. Najczęściej możemy spotkać prostokąt o wymiarach 9×15 cm: trzy poziome paski, z których dwa zewnętrzne są białe, a wewnętrzny określa kolor trasy, czyli kategorię szlaku górskiego, który prowadzi przez najważniejsze szyty oraz miejsca w danym regionie. Na pewno zostanie on przez nas dostrzeżony, ponieważ jest ustawiany lub malowany w widocznych miejscach na całej długości trasy.

Dla turystów najbardziej zagadkowe wydają się być kolory: czerwony, niebieski, żółty, czarny lub zielony. Oto krótka ściąga:

1. Czerwony – szlaki główne, najczęściej grzbietowe. Przykładem jest Główny Szlak Sudecki imienia Mieczysława Orłowicza, który prowadzi od Świeradowa Zdrój do Prudnika przez najciekawsze punkty okolicy. Można na nim zobaczyć m.in. Wodospad Kamieńczyka, Skalne Grzyby, czyli oryginalnie ukształtowane skały w Górach Stołowych oraz najważniejsze szczyty Sudetów.
2. Niebieski – szlaki dalekobieżne, główne. Łączą one wyjścia tras z ośrodkami turystycznymi.  W województwie małopolskim można przejść taką drogą z Tarnowa do jednego z najwyższych szczytów Karpat – Wielkiego Rogacza.
3. Zielony – szlak bieżący, doprowadzający do miejsc charakterystycznych o walorach przyrodniczych lub kulturowych, np. trasa Grochowiska-Wiślica w województwie świętokrzyskim prowadzi od miejscowości o znaczeniu historycznym, w której odegrała się jedna z bitew powstania styczniowego, a także do ruin renesansowego dworu Padniewskich.
4. żółty i czarny – szlak łączący ważniejsze trasy oraz miejscowości.

W tej samej kolorystyce występuje również znak oznaczający początek oraz koniec danej drogi. Ma on kształt dwukolorowego kółka. Należy podkreślić, że barwy nie określają poziomu trudności (tak jak ma to miejsce np. przy znakowaniu tras narciarskich). W przypadku szlaków pieszych nie jest ustalona żadna hierarchia. Nie została również opracowana skala trudności.

Wydzielone zostały także trasy spacerowe, oznaczone symbolem kwadratu o boku 10 cm podzielonym na dwa trójkąty, z czego górny prawy jest biały, lewy w kolorze szlaku. Ścieżki takie polecane są na krótsze wycieczki, ponieważ ich długość nie może przekraczać 5 kilometrów.

Turysta natknąć się może również na znak w formie białego kwadratu o wymiarach 10×10 cm z widocznymi kolorowymi symbolami. Stanowi on oznaczenie dla szlaku dojściowego, wskazującego m.in. drogę do interesujących i ważnych punktów poza głównym szlakiem lub do źródła wody.

Odpowiedzialny turysta przed wyruszeniem na wyprawę po górach powinien znać wszystkie typy oznaczeń, jakie może spotkać na swojej drodze. Zapewni to jemu oraz jego towarzyszom bezpieczeństwo. Drogowskaz taki nie tylko pozwoli mu poznać ważne miejsca, ale być może w chwilach niepewności doprowadzi do domu.