Kuba – co wiedzieć przed wyjazdem

Turysta zwiedzający prowincje może zostać zaskoczony otwartością miejscowej ludności, która w odróżnieniu od mieszkańców miast potrafi bezinteresownie i bardzo serdecznie ugościć obcego, wciągając go niejednokrotnie do własnych domostw. Nie należy jednak obawiać się takich zachowań, bowiem podyktowane są one ciekawością przemian zachodzących na świecie, informacji, które nie docierają poprzez media. Większość rodowitych kubańczyków porozumiewa się w języku angielskim w stopniu umożliwiającym komunikację. Prowadzą skromne gospodarstwa z zabudowaniami bez oszklonych okien. Zapewne wynika to zarówno z gorącego klimatu Karaibów jak i ceny szkła. Jego miejsce zajmują drewniane żaluzje. Wędrowców nie powinny również zaskakiwać stadka czarnych, karłowatych świnek wałęsających się z pozoru bezpańsko po polach. Ze względu na ukształtowanie terenu większość wyspy jest pustynna, pomijając obszary górzyste na południu i południowym wschodzie. Tam też dość często w mieszkaniach pożądanym „gościem” jest jaszczurka żywiąca się insektami. Taka żywa łapka na owady siedzi zwykle w kącie i nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Przez domowników jest traktowana wręcz jak zwierzątko domowe.

Ze względu na potencjalne ryzyko wiążące się z samotnymi wędrówkami po bezdrożach Kuby, większość przyjezdnych mieszka jednak w stołecznych hotelach. Usytuowane są one przeważnie blisko najciekawszych zabytków architektonicznych i hal widowiskowych, w których często odbywają się walki bokserskie. Właśnie z boksu i szachów Hawana słynie najbardziej. Jeżeli turysta uważa, że wie, jak posługiwać się laufrem albo wieżą, na placach centrum, w zacienionych miejscach czekają ze swoimi szachownicami przeciwnicy, którzy szybko mu uświadomią, że musi się jeszcze wiele nauczyć.

Do poznania centrum miasta wystarczy jednodniowy spacer, jednak by zobaczyć więcej, choćby plaże białe od drobnego piasku, omiatane falami lazurowego oceanu, trzeba skorzystać z transportu. Nie można być w Hawanie i nie przejechać się guagua- największym i najbardziej niewygodnym autobusem świata. Przypomina on bardziej wagon kolejowy niż nasze Solarisy. Ze względu na specyfikę jest to transportowa opcja dla zuchwałych. Można również skorzystać z amerykańskich krążowników szos zwanych colectivos, które pełnią rolę minibusów. Mają sztywno wytyczone trasy i przeważnie wypełnione są do granic możliwości. Pewnie dlatego oba środki transportu kosztują grosze. Podobnie jak bicitaxi- taksówki rowerowe i mototaxi- taksówki motocyklowe. Te jednak mają zasięg ograniczony wyłącznie do centrum miasta.

Dla turystów spragnionych luksusu czeka tak naprawdę tylko kilka państwowych sieci taksówkowych, w których opłaty są dopasowane do kieszeni zamożnej klienteli zza oceanu, co niestety przeważnie nie idzie w parze ze standardem do którego w Europie przywykliśmy.

Po plażowym lenistwie spod znaku langusty czas zmierzyć się z kilkukilometrowym nadmorskim bulwarem Maleconem. Miejscowi twierdzą, że noc w Hawanie bez wizyty na nim to noc stracona. Jest to właściwie jedyne miejsce gdzie światy turystów i tubylców mogą się bezkarnie przenikać. Tu najlepiej rozmawia się ze zwykłymi ludźmi, z nimi się tańczy, śpiewa, pije i spółkuje. Można zaryzykować opinię, że kto akurat nie rozmawia, całuje się. Podobno również taniec z Kubańczykiem czy Kubanką jest doznaniem niezwykłym, bowiem sposobu poruszania się, gibkości i wyczucia rytmu Europejczycy mogą im tylko zazdrościć. Kubańczycy mają, jak sami mówią- taniec i w sobie.