Babiogórski Park Narodowy

Babiogórski Park Narodowy to jeden z mniejszych parków narodowych w Polsce, ale też bez wątpienia jeden z najpiękniejszych. Położony w Beskidzie Żywieckim rezerwat już 1976 roku (jako jedno z pierwszych miejsc na świecie) został objęty programem UNESCO „Człowiek i biosfera”. Utworzono tu tzw. rezerwat biosfery. Jego centralna część jest objęta ochroną ścisłą, a zatem nie podlega żadnej ingerencji człowieka. Natura radzi sobie tutaj sama, można by więc pomyśleć, że mamy do czynienia z miejscem dziewiczym. Nie jest tak do końca, gdyż człowiek odcisnął tu swoje piętno zanim jeszcze utworzono park narodowy. Mimo wszystko, jest to jedno z najbardziej dzikich, nietkniętych ludzką ręką miejsc w Polsce. Gratka dla miłośników przyrody oraz dla wszystkich tych, którzy uwielbiają górskie wycieczki.

Babia góra

Masyw Babiej Góry, centralny punkt parku, jest miejscem unikalnym nie tylko ze względu na ochronę przyrody. Z wyłączeniem Tatr, jest to najwyższe pasmo górskie w Polsce.  Unikatowy jest tu także układ pięter roślinnych: granica górnego rygla (a więc górna granica lasu) przebiega tu o jakieś 100-200 metrów niżej, niż ma to miejsce w Tatrach czy Alpach. Dzięki temu możemy łatwiej dotrzeć w tereny wysokogórskie, gdyż tzw. piętro alpejskie zaczyna się tu już na wysokości 1650 m n.p.m.  (przypomnijmy, że w Polsce piętro alpejskie poza Babią Górą występuje tylko w Tatrach i w niewielkim stopniu w Karkonoszach). Babia Góra jest miejscem niezwykłym także ze względu na liczne gatunki roślin. Niektóre z muraw skalnych nie występują bowiem poza granicami babiogórskiego parku. Przykładem może być rogownica alpejska, która wiosną wypuszcza śliczne, białe kwiatki.

Wędrując wśród babiogórskich lasów możemy odnieść wrażenie, że znajdujemy się w miejscu magicznym. Ogromne, porośnięte hubą i mchem drzewa leżą zwalone wzdłuż górskich ścieżek i nikt nie zamierza ich usunąć. Prawdopodobnie setki lat temu tak wyglądały wszystkie lasy w Polsce. Podziwiając tę pierwotną puszczę, możemy poczuć się jak w filmie fantasy o czarodziejach i smokach. Babiogórski Park Narodowy jest także ostoją dla wielu rzadko spotykanych zwierząt. Jednym z nich jest Ryś. Ten największy dziki kot żyjący w Polskich lasach najczęściej poluje na sarny, ale w przypadku braku pożywienia zdarza się, że zabija też mniejsze zwierzęta, jak króliki czy ptaki. Na ofiary czai się w ukryciu, by rozprawić się z nimi za pomocą jednego, długiego skoku. Nigdy nie goni za zdobyczą, jak mają to w zwyczaju wilki. Ryś prowadzi samotny i skryty tryb życia. Łączy się w pary jedynie w celach prokreacyjnych.

Muzeum Przyrodnicze

Niewątpliwą atrakcją dla miłośników przyrody będzie aż dziewięć ścieżek edukacyjnych, na których możemy dowiedzieć się wszystkiego o babiogórskiej naturze, a także o historii i kulturze regionu. Dla spragnionych głębszej wiedzy otwarto Muzeum Przyrodnicze Babiogórskiego Parku Narodowego w Zawoi-Barańcowej. Wewnątrz poznamy tajemnice babiogórskiej przyrody, dowiemy się interesujących nas szczegółów z zakresu występującej tu fauny i flory. Zaraz obok muzeum utworzono Ogrody Roślin Babiogórskich, gdzie możemy podziwiać najważniejszych przedstawicieli tutejszej flory. Na terenie parku organizowane są także wystawy, warsztaty terenowe oraz kursy stacjonarne kształtujące świadomość ekologiczną turystów i okolicznych mieszkańców. Jest to świetny sposób na spędzenie czasu także dla seniorów, a do muzeum łatwo dotrzeć, ponieważ budynek znajduje się w środku miasta.

Dla spragnionych górskich wrażeń niewątpliwą atrakcją będzie najwyższy szczyt babiogórskiego masywu Diablik (1725 m n.p.m.). Nie jest to jednak wycieczka dla każdego – aby tam dotrzeć potrzebna  będzie odrobina kondycji.  Dla zadeklarowanych turystów górskich szczególnie godny polecenia jest prowadzący na szczyt żółty szlak, na którym możemy poczuć się zupełnie jak w Tatrach: rumowiska skalne, trasy ubezpieczane łańcuchami oraz górskie przepaście mogą dostarczyć nam mocnych wrażeń! Sam szlak jest przepiękny: kamienista ścieżka ciągnie się wśród gęstych lasów, wyżej wśród krzewów akacji, jeszcze wyżej wśród kosodrzewiny. Na samym końcu są już tylko strome skały porośnięte mchem oraz rozległe widoki na Beskid Żywiecki, Tatry i jezioro Orawskie po słowackiej stronie. Warto wspiąć się tam, aby je zapamiętać. 
(tagi: Zawoja, Skawica, Żywiec, Beskid Żywiecki)